Je voetafdruk
Je voetafdruk
Wetenschappers wisten al in de 19de eeuw hoe klimaatopwarming werkt. Het begon met een vrouw genaamd Eunice Foote (1819-1888). Zij was, zover bekend, de eerste die ontdekte dat lucht met CO2 veel meer warmte van de zon vasthoudt dan lucht zonder CO2. Dit werd later het broeikaseffect genoemd en is de onderliggende oorzaak van de huidige klimaatcrisis.
In dit artikel uit 1856 deelt Foote de resultaten van haar onderzoek. Ze concludeerde daarin ook dat onze aarde een hogere temperatuur zal krijgen als er meer CO2 in de lucht komt.
Foote, E. (1856). Circumstances affecting the Heat of the Sun’s Rays. The American Journal of Science and Arts, 22(2), 382-383. Link naar artikel
Dit artikel uit 1912 laat zien dat wetenschappers toen al wisten dat CO2-uitstoot klimaatopwarming veroorzaakt. “Het kan goed zijn dat de enorme huidige verbranding van kolen zo snel koolstofdioxide produceert dat dit belangrijke klimaateffecten zal hebben.” Verschillende effecten worden genoemd, zoals hitte, stormen, overstromingen en het smelten van zee-ijs. Toch kon het artikel de snelheid waarmee de CO2-uitstoot en opwarming zou gaan toenemen nog niet voorzien.
Molina, F. (maart 1912). Remarkable Weather of 1911. Popular Mechanics, 339-342. Link naar artikel
In 1968 werd de Club van Rome opgericht door Europese wetenschappers en ondernemers om hun bezorgdheid over de toekomst van de wereld onder de aandacht te brengen. In 1972 publiceerden ze het rapport De grenzen aan de groei, waarin verband werd gelegd tussen economische groei en de gevolgen hiervan voor het milieu.
Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) is een organisatie van de Verenigde Naties om de risico’s van klimaatverandering in kaart te brengen. Het panel bestaat uit honderden klimaatwetenschappers uit de hele wereld. Ongeveer elke 6 jaar brengt het IPCC een rapport uit. De rapporten hebben grote invloed op het klimaatbeleid van landen. Het eerste rapport was bijvoorbeeld ook een belangrijke aanleiding voor het sluiten van het wereldwijde Klimaatverdrag in 1992.
In 1992 werd het Klimaatverdrag ondertekent door bijna alle landen van de Verenigde Naties, waaronder Nederland. Doel van het verdrag is om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren en daarmee ongewenste gevolgen van klimaatverandering te voorkomen. Sinds 1995 vergaderen de landen elk jaar over in hoeverre ze de gemaakte afspraken nakomen. De eerste conferentie, Conference of the Parties (COP), vond plaats in Berlijn.
Op 12 december 2015 werd het Klimaatakkoord van Parijs ondertekend door bijna alle landen ter wereld (COP21). Een doorbraak in het wereldwijde klimaatbeleid. Het doel van het akkoord is om de mondiale opwarming te beperken tot minder dan 2 graden boven de pre-industriële temperaturen en te streven om niet boven een opwarming van 1,5 graad te komen.
De kans dat Nederland het wettelijke klimaatdoel haalt is heel erg onwaarschijnlijk. Met het klimaatbeleid van het huidige kabinet is de kans daarop zelfs minder dan vijf procent, berekent het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) in de nieuwste Klimaat- en Energieverkenning (KEV). Alleen extra beleid dat snel CO2-reducties oplevert, kan het doel voor 2030 dichterbij brengen.
